De jeugd van tegenwoordig
Sinds ik de 40 voorbij ben, betrap ik mezelf ergens op. Ik word een beetje een (oude) mopperkont. Ik naai mezelf gewoon meer en sneller op. Als mensen dingen uit hun autoraampje gooien. Of gewoon, achteloos uit hun hand op de stoep laten vallen. Als ze peuken uittrappen op plekken waar gras zou moeten groeien. Als ik nare filmpjes zie over hoe mensen met dieren omgaan. Als mensen geen tijd lijken te hebben voor een lief gebaar of oprechte interesse in mensen om zich heen. Al append hun boodschappen pinnen en weglopen zonder dag te zeggen. Niemand meer aankijken in de trein.
En als ik heel eerlijk ben, denk ik wel eens, waar moet dat heen…. En dus leer ik mijn zoons hallo, dag, alsjeblieft en dankjewel te zeggen. Troepjes op straat op te rapen en 3 meter verderop in de prullenbak te gooien (behalve papieren zakdoekjes, daar moeten ze afblijven van mij, vooral in het bos) Ik leer mijn kids dat de Action superleuk, maar niet echt milieu-verantwoord is. Evenals het volgen van 4 supermarkt spaaracties tegelijk en het eten van heel veel vlees of dingen uit pakjes en postjes. En als de kraan blijft lopen onder het poetsen roep ik steevast heel hard “KINDJES IN AFRIKAAAAAA” En niet iedereen hier in huis vind dat even prettig.
Sommige van jullie zullen me een zeikmoeder vinden. En dat mag gewoon. Maar ik maak me soms zorgen om deze wereld. En om de mensen die wij groot aan het brengen zijn. Ik wil dat ze zich beseffen hoe groot het geschenk is dat wij natuur noemen. Hoe belangrijk en bijzonder hun lijfjes zijn, hoe eindeloos de creatieve mogelijkheden en hoe onbegrensd & onuitputtelijk de liefde.
Annelieke reageerde op mijn oproep voor een shoot die ik in gedachten had. En die uiteindelijk volkomen anders uitpakte. En ook dat mag gewoon. Want ik ben super blij met de beelden. En ik ben super blij met Annelieke. Intussen heb ik twee keer met haar mogen werken. En ik ben onder de indruk van haar. Van haar mooie, frisse, zachte maar vurige uiterlijk. En ik ben minstens zo onder de indruk van haar innerlijk. Want blijkbaar zijn er nog jonge mensen die op een shoot verschijnen in een oude trui van vader en een oude blouse van moeder. (En die look overigens volledig rocken). Jeugd die dus bewust eet en dingen laat staan, omdat het produceren ervan schadelijk voor milieu en welzijn (b)lijkt te zijn. Die gewoon op tijd verschijnen, welgemanierd, lief en gezellig maar keihard werken, blauwbekkend in een dun bloesje in de ijzige kou. En later dankjewel zeggen, afscheid nemend met een knuffel.
Lieve Annelieke, dankjewel voor de fijne shoots.
Voor je vertrouwen in mij.
En mijn herstelde vertrouwen in de jeugd van tegenwoordig.
Jullie zijn lief.
Nina.
